زَنِ اِسمالِن فاطُمَه اَسَدِن
هَمَه جاش خوبِن عادتی بَدِن
بِی پَرُن اُمناوا که بَد کِلَغِن
سَر و روی زِشتِن پِستُن چِلَغِن
به دو دَنگ تُخمَه بی‌دینی شُکِه
هَمَه جا رفت و سنگینی شُکِه
دو سال بِی پُسِ ما اجباری شُبُ
بِی زَنِ پُسِ ما بیغاری شُبُ
مِه تُفکَه اُمکَردی رو زمین
بِی تو اُمناوا تو خُنَه مَنین
اِی مُم تو چیزی مَگَه بِی زَنُم
زَنِ مِه جُنِن مِه خُم اَدُنُم
فاطُمَه کوچَک بابِ دِلُمِن
مِه خودُم گُلُم ای بلبلُمِن
لُو به لُو مَکُنی تا نَصرُک نَدُنت
اَگَه ایفَهمی رُسوامُن اَکُنت
به روایتی دیگر:
تو مَگَه چیزی اِی مُم بِی زَنُم
مِه زنُم خوبِن مِه خُم اَدُنُم
هَمَه کَس تو بَندِر کیوُر ایوا
زن مِه تنها اُشکُم پُر ایوا
فاطُمَه کوچَک بابِ دِلُمِن
مِه خودُم چون گُل ای بلبلُمِن