کورِ بَد ایمُن

ما خُمُن شِیخیم، آغان زَنِ ما
نسلِش از بزرگُنِن، مِی خُنِه‌ی ما

ای نَه مَعصومِن بی سر و پا
از نسل شاهُنِن، مِی خُنِه‌ی ما

دلبر نُو هُندِن امشب منزلِ ما
یَک شبی به مِهمُنِن، مِی خُنِه‌ی ما

وَختی اَزَنت چادُر اُ رو مَمبَر اَنینت
مُرگِ سَحَرخُنِن، مِی خُنِه‌ی ما

رو سینَه‌ی یارُم کسی نُگاه نَکُنت
سیبِ خُراسُنِن، مِی خُنِه‌ی ما

نَصرُکِ نامَحرَم تو از ما چه تَوا
کورِ بَد ایمُنِن، مِی خُنِه‌ی ما

به روایتی دیگر:
ما خودِمُن شِیخیم، آغای زنِ ما / نسلِ بزرگُنِن، مِی خُنِه‌ی ما
کَنیزِ شیخ‌جعفر مانند کنیز / بنده‌ی فرمُنِن، مِی خُنِه‌ی ما
از سَرِ شُم تا صُب وقتی شُم اَبو/ از شو مَتِرسُنِن، مِی خُنِه‌ی ما