ای خدا که کَل‌بَشیر از ما نَرَنجِت
ای سیاه دلپذیر از ما نَرَنجِت
یار ما از راه اَتِیت با کَدِّ کوتاه
دَمِ صبحِ گاه اَتِیت چِشمُم سر راه
دل مِه ناشَوِیت به عباسِ نَحشی
نُن وُ رَختُم او اَدِیت یارُم تو بَشی
کَل‌بشیر تو کِی اَرِی شهر سیاهو
از برای کلثوم بیار یَک بچه آهو
چه خاشِن یَک شَبی پَهلوم بِمُنی
که بُخُوویم هردوتا خُنِه‌ی مَیُنی
جیمِه‌ی وِیلُم بُبَر داخل خُنَه
سر صندوک واز بُکُن یار یَگُنَه
بِرَه فکر بُکُن تا نَصرُک نَدُنَه
که پُشتِ خُنَمُن جای زَنُنَه
به روایتی دیگر:
یار ما از دور اَتِیت با قد کوتاه
ارسلان عطایی این ترانه را به شکل دیگری خوانده:
لُنگِ فوتَه سر شَزَه مَندیل شَپونی / تو سر کَلیون شَکِه تَمباک اَمونی
یا
رو گُفارَه نِشتَه پا رو پا شَکردی
یا
ای سیاه بی‌نظیر از ما نَرَنجِت
یا
ای سیاه بابِ دل از ما نَرَنجِت
یا
کَل‌بَشیر و مُم رُکو نِشتَن رو پلَّه / هر دو گَپ شازَه با هم شاکِردَه گِلَّه